Ds. Max Staudt
Jodenhaat mag weer. In moslimlanden mocht het altijd al maar Europa en Amerika hebben het laatste jaar een indrukwekkende inhaalrace laten zien.
Joop Akker
De verklaring van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) over Israël en Gaza van 29 maart heeft veel stof doen opwaaien.
De PKN, de grootste protestantse kerk in Nederland, worstelt. Enerzijds eist de kerkorde een onopgeefbare verbondenheid met Israël en het Joodse volk.
Bij zijn afscheid als hoogleraar godsdienstwetenschappen en missiologie aan de ETF in Leuven op 6 september wees Evert van de Poll op twee niet- of onderbelichte aspecten van de missiologie: de missie van het Joodse volk, als gevolg van haar blijvende uitverkiezing, en die van de Messiasbelijdende Joden. Hieronder plaatsen we een deel van het slot van zijn betoog.
De 7 kilometer lange Sunshine Skyway Bridge overspant een deel van Lower Tampa Bay en verbindt de centraal gelegen steden Bradenton en St. Petersburg aan de Golfkust van Florida. Bruggen gaan over onmogelijke kloven. Ze maken verbinding mogelijk.
Ik zweefde jarenlang ergens tussen joodse en christelijke gemeenschappen in. Waar kun je beter een brug leren bouwen?
Joop Akker
Op 5 oktober jl. werd het Interkerkelijk Contact Israël (ICI) opgeheven, in 1946 op hervormd initiatief opgericht, om hulp te bieden aan de Joodse christenen die uit de concentratiekampen terug waren gekomen én om gezamenlijk studie te doen naar de verhouding van de Kerk tot het Joodse volk.
Vele jaren nam Hadderech deel aan de vergaderingen, die altijd in een prettige sfeer verliepen. Toch merkten we tot onze teleurstelling dat een gesprek over de plaats van het Joodse volk in de Bijbel en over de staat Israël, onderwerpen die ons Messiasbelijdende Joden zo na aan het hart liggen, vaak niet goed mogelijk was. De oorzaak hiervan is te lezen in 'Christelijke stemmen over het jodendom' (2009), dat kerkhistoricus Gert van Klinken in opdracht van het ICI schreef.
Joop Akker
Deze maand wenden we de blik in de richting van onze oosterburen. Hoe zou het de Messiasbelijdende Joden daar vergaan? Een antwoord op die vraag vonden we in een artikel van Ulrich Laepple[1], waarin hij schrijft over hun situatie vanaf 1933 tot heden.
Na de Tweede Wereldoorlog is binnen de Evangelische Kirche in Deutschland (EKD) [2] een proces op gang gekomen dat leidde tot een grondige herziening van de relatie met het Joodse volk, en zelfs een wijziging van de kerkorde.
Pieter A. Siebesma
In het laatste nummer van ‘Kerk & Israël onderweg’, het Israëlblad van de PKN staan interviews met drie leden van Hadderech, Thea Ornstein, Joop Akker en Asaf Pelled. Op indrukwekkende en positieve wijze getuigen zij hoe zij als Jood de Messias van Israël volgen. Opmerkelijk is de reactie van de hoofdredacteur die in zijn redactioneel verklaart dat deze interviews hem zwaar op de maag liggen. Het illustreert de verhouding tussen Hadderech en de PKN. Sommige voormannen van de PKN hebben hun eigen Joodse leden en daarmee ook Hadderech wel als een ‘historische vergissing’ getypeerd! Hoe valt dat te verklaren?
Asaf Pelled
Als evangelist zeg ik vaak dat er niets natuurlijker is dan als Jood in Jezus te geloven. Door de Joodse Messias ben ik met de God van Israël verzoend. Dat geloof ik met heel mijn hart … Maar het echte leven is weerbarstig.
Ik leef te midden van twee volken en ik houd van beide en voel me loyaal aan beide. Maar soms voel ik me door beide onteigend. De reactie van mijn eigen volk, hoe verkeerd ook, kan ik nog begrijpen. Maar met de onteigening door kerken heb ik grote moeite.
Ik voelde deze onteigening het meest tijdens kerkdiensten, waarin gepreekt werd uit Tenach. Maar ineens, overal waar over Israël gesproken werd, werd ‘de Kerk’ gelezen. Wat fysiek was in het verhaal, kreeg een geestelijke duiding. Daar zat ik - heel wat keren - met mijn Hebreeuwse Bijbel op schoot en ik las het daar echt anders! In het begin dacht ik dat ik gek was, omdat zoveel anderen er zo positief over waren!
Thea Ornstein
In 1975 hadden we met ons gezin plannen om naar Nes Ammim te gaan. We wilden graag een aantal jaren in Israël gaan wonen en hadden inmiddels verscheidene contacten opgebouwd en hadden er ook familie. Bovendien hadden we er ook een half jaar in een kibboets gewerkt.
Joop Akker
Om de hierboven beschreven ervaring van onze voorzitter te kunnen begrijpen, is het goed om te weten hoe het bestuur van Nes Ammim, in de aanloop van haar oprichting, in 1962 er toe kwam om te besluiten geen Joodse christenen toe te laten. Bovendien legde dit besluit de basis voor de latere weigering om in Nederland Messiasbelijdende Joden te betrekken bij de kerkelijke dialoog met de synagoge.
