Voor de allereerste keer was er in Jeruzalem voor het Loofhuttenfeest ook een delegatie christenen uit Egypte aangekomen. Het is moeilijk voor Egyptenaren om Israël binnen te komen omdat ze in hun eigen land met argwaan bekeken worden. Ook voor Israël ben je verdacht als je uit Egypte komt. Het nam verschillende maanden in beslag om 23 visumaanvragen af te werken. Tweeëntwintig visums werden ten slotte verstrekt, maar pas een paar dagen voor de geplande reisdatum. Slechts 16 mensen kwamen uiteindelijk in Israël aan om de reis te maken. Een van hen, Johanna, zei:
Michiel Steenwinkel
Ze noemen zich geen christenen, maar zeggen wel dat ze naar de kerk gaan. Ze noemen zich Messiasbelijdende Joden, maar houden geen sabbatsmaaltijd op vrijdagavond. Even snel een broodje tussen twee diensten door volstaat. Want de jeugd van de Russischtalige gemeente Beit Hallel in Ashdod staat vol in de bediening. Ze vertellen mij daar enthousiast over na de tweede dienst op een vrijdagavond.
Een sjadchen (huwelijksmakelaar) kwam bij een knappe jongeman en stelde hem voor te trouwen met een erg lelijk meisje. De jongeman, die het meisje toevallig kende, dacht dat de sjadchen hem voor de gek hield en ontstak in woede. “Denk je dat je mij voor de gek kunt houden? Wat moet ik met zo’n meisje?” “Wat zijn dan zoal je bezwaren?” vroeg de sjadchen rustig.
“In de eerste plaats is ze blind.” “Is dat een bezwaar? Dat is juist een voordeel. Je kunt rustig doen wat je wilt zonder dat zij het ziet.” “Maar ze is ook stom.” “Dat is toch alleen maar prettig, een vrouw die nooit commentaar geeft?”
“Maar ze is ook doof.” “Wat is er nu fijner dan haar de huid vol te schelden zonder dat ze het hoort?” “Maar ze is ook verlamd.” “Dan hoef je je ook geen zorgen te maken dat ze achter je aanloopt wanneer je op stap gaat. Beter kan toch niet?”
Rosa Meir uit Haifa, 95, zegt dat dit gebaar ‘zo ontroerend en blij makend’ was.
Twee Israëlisch-Arabische loodgieters in de noordelijk gelegen stad Haifa zagen af van het indienen van een rekening van 1000 nis (285 dollar) voor een reparatie nadat ze hoorden dat hun klant een 95 jarige Holocaustoverlevende was.
Simon en Salim Matari zijn broers. Onlangs werden ze gebeld om naar het huis van Rosa Meir te gaan om een behoorlijke lekkage te repareren, zo meldde Kanaal 12.
Thea Ornstein
Op 30 september en 1 oktober is het nieuwe jaar in Israël begonnen. Ook in dit opzicht is het trouw gebleven aan de oude wijze van telling van de maanden en jaren die met de nieuwe maan beginnen. Om die reden valt ook ieder jaar het begin weer op een andere datum. Men wenst elkaar niet ‘gelukkig nieuwjaar’ maar ‘tot een goed jaar zult u/ zul jij worden ingeschreven’. Met deze woorden willen wij ook het hele volk Israël, binnen en buiten zijn land, onze goede wensen voor het nieuwe jaar aanbieden. En al onze lezers wensen wij een rijk gezegend 5780 toe.
David Baron
O mijn vrienden, wanneer u vernieuwde liefde en belangstelling voor het Joodse volk wilt gaan koesteren, denk dan aan de vaderen. Denk aan Abraham, Gods vriend (Jes. 41:8), met zijn sterke geloof. Die niet twijfelde aan Gods beloften, en zo een voorbeeld voor al Gods kinderen werd.
Jonathan Feldstein
Vorige week hadden we het voorrecht om twee mijlpalen te vieren. We vierden de vijftiende verjaardag van onze aankomst in Israël. En we vierden (!) de inlijving van onze oudste zoon in het Israëlische leger als parachutist.
De laatste sabbat voordat hij in dienst zou gaan, zat mijn zoon zoals gewoonlijk naast mij tijdens de synagogedienst. Tijdens het uitspreken van de ‘birkat kohaniem’ (de priesterzegen) is het gebruikelijk dat een vader zijn ‘talliet’ (gebedssjaal) over zijn eigen hoofd en dat van zijn kinderen plaatst. Toen we daar zo stonden realiseerde ik me dat ik hem op een plaats had gebracht waarop ikzelf niet voorbereid ben.
Dr. Michael Brown
Onlangs verscheen op YouTube een uur durend tweegesprek tussen rabbijn Shmuley Boteach en de Messiaans Joodse dr. Michael Brown over de vraag die boven dit artikel staat. De Jerusalem Post stelde beide vrienden in de gelegenheid hun positie toe te lichten. Hieronder een gedeelte van de reactie van Michael Brown op de bijdrage van rabbijn Boteach.
In een recente column voor The Jerusalem Post claimde mijn goede vriend en veelbesproken tegenstander Rabbi Shmuley Boteach dat het Nieuwe Testament structureel antisemitisch is. Hij beweerde ook dat evangelische christenen ‘de belangrijkste bondgenoten van het Joodse volk in het algemeen en van de staat Israël in het bijzonder’ geworden zijn, doordat ze zich distantiëren van het letterlijke interpreteren van het Nieuwe Testament.
Thea Ornstein
Deze zomer staat de relatie tussen Messiasbelijdende Joden en de christelijke kerk centraal.
Onze leden konden een aantal jaren geleden in een enquête hun mening hierover naar voren brengen. Ondanks alle verschillen bleek een flink deel te constateren dat er in hún kerk in de Bijbeluitleg nog steeds van wordt uitgegaan dat de kerk in de plaats van Israël is gekomen.
Giulio Meotti
“Op zaterdag doden we de Joden, op zondag doden we de christenen,” of tactischer gezegd: “Eerst het zaterdagvolk, dan het zondagsvolk.”
Dit is niet alleen maar een leus. Het betreft een nauwgezet programma van ‘religieuze zuivering’ verkondigd door streng-islamitische leiders en verspreid door jihadisten.
Jesjoea-Jezus zei:
Als u mij liefhebt, neem dan mijn geboden in acht.
En ik zal de Vader bidden,
en Hij zal u een andere Trooster geven.
Albert en Esther Knoester
Albert en Igor raakten verleden week in gesprek voor ons huis met Y. (de rabbi die eerder bij ons thuis is geweest). “Ben jij ook een christen?” vroeg hij. Igor: “Ik ben geen christen in de zin zoals u erover denkt. Mijn moeder was een Jood, mijn oma was een Jood en mijn overgrootmoeder was een Jood”. De Rabbijn: “Ja, dan ben je Jood”. “Maar….”, vervolgde Igor, “dat is niet het hele verhaal. Als Jood geloof ik ook dat Jezus de beloofde Messias is”. De Rabbijn: “Maar wat jullie doen is afgodendienst”. En bij het woordje afgodendienst maakt hij met zijn twee armen de vorm van een kruis. Het gesprek ging verder over wat er in de Bijbel wordt verstaan over afgodendienst. De laatste woorden van de Rabbijn in dit gesprek waren: “Zie je dit grijze slot? Welke kleur heeft dit? Grijs. Kan dit slot veranderen in goud?
Onlangs hield Israëls ambassadeur bij de VN, Danny Danon, een toespraak in de Veiligheidsraad van de VN in het kader van een periodieke discussie over het Midden-Oosten. In deze toespraak ging Danon uitvoerig in op de rechten van het Joodse volk op het Land van Israël. In zijn betoog presenteerde hij de ‘vier pijlers’ die Jodendom verbinden met het land. Hij zette een kipa op en las zelfs een gedeelte voor uit de Hebreeuwse Bijbel.
Christie Livingstone (secretaris)
De levens van bewoners en werkers in het tehuis zijn nauw met elkaar verweven. Veel inwoners wonen hier al jaren en noemen het hun Thuis, vooral degenen die geen familie hebben. Een aantal medewerkers werken hier al langere tijd en hebben de bewoners goed leren kennen. Nieuwe personeelsleden en vrijwilligers voelen zich snel een deel van de Ebenezer-familie.
Dr. Faith Goldberg (arts)
Iets dat ik leuk vind aan mijn werk als arts in Ebenezer Home, is de vrijheid om met de bewoners te bidden.
Op donderdagochtend brengen onze hoofdverpleegkundige, Kristin en ikzelf, altijd een 'thuisbezoekje' aan iedere bewoner. We kloppen op hun deur en praten een paar minuten over hun medische zorgen, familie, of over hoe je de beste Arabische koffie of appeltaart kunt maken. Een paar van onze bewoners zijn niet meer in staat om een gesprek te voeren. Hun hersenfuncties voor geheugen en taal zijn aangetast als gevolg van dementie of de ziekte van Alzheimer.
Michiel Steenwinkel
Oktober vorig jaar bezocht journalist en theoloog Michiel Steenwinkel Israël, als reisleider van een jongerenreis van het Comité Gemeentehulp Israël. Hier leest u zijn verslag:
“We beginnen in woestijnstad Dimona bij Albert en Esther Knoester. Zij wonen daar sinds 2008. De wijk waarin ze wonen, staat bekend als orthodox. Er staan vijf synagogen en jesjiva’s. Het huis van Albert en Esther ligt recht tegenover een synagoge. Je kunt bijna bij elkaar naar binnen kijken. Aanvankelijk vroeg de rabbijn of Albert en Esther misschien Joods wilden worden. Maar met behoud van geloof in Jezus bleek dat te moeilijk.
Omdat christenen een kleine minderheid vormen in Israël geven de media niet veel aandacht aan Jezus of het evangelie. Maar vorig jaar september veranderde dit. Een Arabische pastor uit een dorp vlakbij Nazareth werd door vele uitzendkanalen gevraagd om van zijn geloof te getuigen.
“Zijn videoboodschappen verspreidden zich als een virus en mensen van verschillende godsdienstige achtergronden delen ze onderling online,” vertelt Bader Mansour, voorzitter van de Baptisten Unie in Israël.
Het verhaal hoe dit gebeurde, is opmerkelijk.
Thea Ornstein
Op weg naar Pesach en Pasen lezen we in het evangelie drie keer dat de Messias weende: Tranen over een gestorven vriend, tranen over Jeruzalem en tranen in de hof van Gethsemane (Hebr. 5:7). Slechts een keer lezen we dat de Messias heeft gezongen – na de viering van wat door velen ‘het laatste Avondmaal’ genoemd wordt.
Hannah Maltha
Hij, die droeg mijn zonden, die mij redde van de dood,
die mijn pijn droeg in Zijn wonden zonder klacht,
Hij was een Jood.
De Britse vereniging van Messiasbelijdende Joden meldde onlangs dat er een nieuwe internationale vereniging van Joodse volgelingen van de Messias opgericht wordt. Daartoe besloten vorig jaar augustus in Dallas, Texas, 40 voorgangers en theologen van Joodse afkomst. De nieuwe organisatie moet wereldwijd Messiasbelijdende Joden van velerlei pluimage gaan verenigen. In een slotverklaring van een vierdaagse conferentie wordt o.a. gesteld:
Special in Uniform is een innovatief programma dat jongeren met een handicap integreert in de Israel Defense Forces (IDF) en helpt hen voor te bereiden op een loopbaan na de legerdienst. Het programma is opgericht om iedereen het recht te geven zijn potentieel te benutten en geaccepteerd te worden in de maatschappij, ongeacht eventuele handicap. Special in Uniform gaat verder dan de muren van IDF-bases, waardoor zijn afgestudeerden op zinvolle manieren integreren in het personeelsbestand en de Israëlische samenleving.
Website: Special in Uniform
Dr. Pieter A. Siebesma
In Brooklyn, New York, werd onlangs een nieuwe uitgave van de Hebreeënbrief gepresenteerd. Het betreft een Hebreeuws-Jiddische uitgave die tot stand kwam onder leiding van ons sympathiserend lid Pieter Siebesma. In het IB-magazine zegt hij hierover: “Het idee voor deze uitgave ontstond naar aanleiding van een conferentie in Brooklyn waar ik samen met Christian Stier begin 2018 was.
In het kloppend hart van het ultraorthodoxe jodendom stonden we met verschillende organisaties stil bij de vraag: Wat kunnen we doen voor de charediem (ultraorthodoxe Joden)? Er bleek een groot gebrek te zijn aan klein materiaal in het Jiddisch. Ik schrijf ‘klein’ omdat de sociale controle in deze kringen extreem groot is en men een dergelijke uitgave liever onopgemerkt meeneemt (….).
Volgens een recent rapport van het Israëlische Bureau of Statistics wonen ongeveer 175.000 christenen in het Heilige Land, waardoor zij 2% van de bevolking vormen. Van die 175.000 is 77,7% Arabisch. In 2017 groeide de christelijke bevolking in Israël met 2,2%. Dit groeipercentage is een stijging ten opzichte van de 1,4% in 2016. De meeste christenen in Israël, 70,6% van hen, wonen in het noorden van het land.
Barbara Sofer
We willen allemaal graag verhalen horen over kinderen die herstellen van ernstige ziekten, en gelukkig gebeurt dat meestal. Toch zijn er kinderen voor wie er geen geneeskundige oplossingen zijn.
Op een keer werd er door de Sjabbat en het Chanoekafeest een discussie gevoerd. De Sjabbat keek geringschattend naar Chanoeka en zei dat deze het jongste lid van de familie der feesten was. En dat aan hem, de Sjabbat, het eerstgeboorterecht toekwam omdat de Schepper uitrustte op hem en hij zo de eerste feestdag werd.
Daarop gaf Chanoeka ten antwoord: “Met Sjabbat zegt men geen halleel (Ps. 113-118), met Chanoeka daarentegen zegt men acht dagen lang halleel. Op de Sjabbat worden maar enkele kaarsen aangestoken, maar met Chanoeka steekt men elke dag een kaars meer aan en het licht wordt steeds sterker. Bovendien herinnert Chanoeka aan de dag waarop het heilige land van afgoderij gezuiverd was,
Paul Stam
Mij is gevraagd na afloop van de jaarvergadering van Hadderech, om een stukje voor in ons blad te schrijven over hoe Israël leeft onder de Friezen.
Sinds 2007 wonen wij in Friesland. De mensen vroegen zich af of het wel verstandig zou zijn. Jullie, zo diepgelovig orthodox en dan naar het vrijzinnige Friesland. Friesland was mij niet vreemd.
Het bestuur.
Op 24 oktober was het precies 90 jaar geleden dat de voorloper van Hadderech, de Nederlandse vereniging van Joden-Christenen, werd opgericht. Een mooie gelegenheid om in het komend jaar regelmatig terug te kijken. Zo beschreef Hadderech-lid Wil Meijers-de Kadt 50 jaar geleden het onvermogen van de officiële kerk om in het bestaan van de staat Israël een teken te zien van Gods trouw aan zijn beloften aan onze aartsvaders. Helaas is deze situatie alleen maar verslechterd. Te vrezen valt dat alleen de wederkomst van de Messias als ‘koning der Joden’ te Jeruzalem de ogen zal openen. Hopelijk is dat heel binnenkort!
Is het politieke verbond van Israël met christen-Zionisten een goed of een kwaad? Over deze vraag wordt in de Israëlische media regelmatig gediscussieerd. In Globes verscheen eerder dit jaar een artikel waarin gesteld wordt dat Israël profiteert van de zendingsactiviteiten van protestantse christenen.
Thea Ornstein
Een dubbel jubileum! Naast het 70-jarig bestaan van Israël hebben we nog iets moois te vieren dit jaar: het 90-jarig bestaan van onze vereniging! Op 24 oktober 1928 werd in Utrecht de Nederlandse Vereniging van Joden-Christenen opgericht.
Hoewel vast en zeker bij velen bekend een kort overzicht van het ontstaan en de geschiedenis daarna. Tijdens de komende algemene ledenvergadering 3 november volgende maand hoop ik hier verder op in te gaan.
“Zou je hier willen wonen?” Na mijn paspoort grondig bekeken te hebben, kijkt de douanebeambte me vragend aan. Het is oktober 2011 en ik sta aan het begin van mijn eerste verblijf in Israël. Gezien de strenge controles om het land in en uit te komen had ik vragen verwacht, maar deze vraag verrast me. Welkom in Israël voel ik me zeker.
De reis die ik ga maken is niet zomaar een reis, maar een studiereis van ruim twee weken. Aan het eind van deze reis
Redactie
“Er breekt een ontzagwekkende Grote Verzoendag aan waarop elke Jood de Here Jezus Christus zal omhelzen.” Dit zei de Nieuwtestamenticus drs. Ernst Boogert onlangs op een bidstond voor Israël in Katwijk aan Zee, georganiseerd door de Stichting Herleving Gebed voor Israël.
Boogert kwam tot deze overtuiging vanuit Romeinen 11:26: “En zo zal heel Israël zalig worden”. Volgens de promovendus aan de PThU citeert Paulus hier Jesaja 45:25: “Echter in de Heere zal gerechtvaardigd worden en zich beroemen heel het nageslacht van Israël.”
De jeugdige theoloog voegde hieraan toe:
Het United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA) is een unieke organisatie. Het is het enige VN-orgaan dat zich specifiek met één categorie vluchtelingen bezighoudt, namelijk de groep Arabieren die in 1948 ten tijde van de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog op drift is geraakt. Tijdens die oorlog zijn over en weer wreedheden begaan, maar vergeleken met de wreedheden tijdens de afscheiding van Pakistan van India – ook in 1948 – gaat het om peanuts.
Thea Ornstein (voorzitter)
De verkondiging van de eeuwigdurende heerschappij van God staat centraal op Rosj Hasjana, dat van `s avonds 9 tot `s avonds 11 september gevierd wordt. Hierbij worden de malchiot, een reeks Bijbelteksten over de goddelijke soevereiniteit, gebruikt. De zichronot-teksten roepen herinneringen op aan de uitreddingen door God in het verleden.
Hij, de alwetende Rechter, zal op deze ontzagwekkende dag rechtspreken. Om zowel de goddelijke heerschappij te benadrukken als Zijn genade wordt op de ramshoorn geblazen.
Het van oorsprong Israëlische bedrijf TIPA heeft dun plastic weten te fabriceren dat volledig afbreekbaar is. Dit verpakkingsmateriaal desintegreert in water, koolzuurgas en organisch materiaal dat door bacteriën afgebroken wordt. “Er bestaat geen technologie om dun plastic te recyclen. Als we dun plastic samen met plastic flessen weggooien, laten de recyclingfabrieken het ongemoeid; de flessen worden machinaal eruit verwijderd en wat overblijft wordt als afval gedumpt,” legt Merav Koren uit. Zij is marketingdirecteur voor TIPA, een van oorsprong Israëlisch bedrijf,
Voor Rosj Hasjana zocht rabbi Levi Jitschak van Berditsjev een geschikt iemand om in zijn leerhuis de sjofar te blazen. Vele sjofarblazers meldden zich aan om voor deze eer in aanmerking te komen. Eén voor één bewezen ze hun kennis van de geheimen van het sjofar blazen, zoals die van oudsher zijn overgeleverd. Maar niet een van hen stond de tsaddiek aan.
Op een dag meldde zich opnieuw een sjofarblazer aan. De tsaddiek vroeg waaraan hij dacht op het moment dat hij de sjofar stak. De man antwoordde: “Rabbi! Ik ben een eenvoudige jood en de geheimen van onze leer ontgaan me. Maar ik heb drie dochters die aan trouwen toe zijn. En als ik de sjofar steek, denk ik: “Heer der wereld, hier sta ik, en ik doe Jouw wil, want ik houd de mitswa van het sjofarblazen. Doe Jij nu ook mijn wil en help me mijn dochters uit te huwelijken!”
Zei rabbi Levi Jitschak: “Jij moet in mijn leerhuis sjofar blazen.”
Uit: Een vleugje paradijs van Eli Whitlau
Dit artikel is afkomstig uit het maandblad Hadderech van september 2018
Bij een beëdigingceremonie voor nieuwe Givati-strijders - een IDF infanterie-legereenheid - legde ook Simon Sauber, een Messiaanse Jood uit Noord Carolina de eed af. Simon besloot op zijn negentiende naar Israël te emigreren omdat hij geloofde dat God hem riep aliyah te maken. Hij gelooft dat dienen in de IDF zijn manier is om in de voetstappen van Jezus te gaan. Hij vertelde
Ehud Banai
Dit artikel van de Israëlische zanger en liedjesschrijver, Ehud Banai, vertelt over zijn reis langs Israëls ‘verborgen plekken’. Als onderdeel van zijn reis bezocht Banai een ondergrondse kerk, gebouwd door de onlangs overleden monnik Jakob Vilbrandt.
Jakob kwam oorspronkelijk uit Nederland. Zijn oom had gevangen gezeten in het concentratiekamp Dachau, en diens verhalen maakten diepe indruk op de jonge Jakob. Op 22-jarige leeftijd besloot hij naar Israël te verhuizen. Hij kocht een stuk rotsachtig Palestijns land, en samen met een andere monnik uit Amerika bouwde hij een ondergrondse kerk waarbij hij geïnspireerd werd door het Bijbelvers:
Diny Beijersbergen-Groot
Dat is een moeilijke opdracht want er zijn vele onvergetelijke momenten. Toch kies ik deze keer voor Kees. Kees was een jongen met een beperking. “Hij was van het leger,” zei hij zelf. Hij bedoelde het Leger des Heils. Kees ging met ons mee naar Israël.
Pagina 4 van 5
