Ervaringen van Chris, Raúl en Ruth na 7 oktober 2023.

Chris Steenwinkel: uitzien naar de komst van de Messias

De vreselijke gebeurtenissen op 7 oktober 2023 en daarna laten diepe sporen van verdriet en angst na in Israël. Die gebeurtenissen raken ook HIP (Het Israël Project) en het zenden van vrijwilligers naar de zorg in Israël. Een aantal verzorgingstehuizen heeft - terecht - de kamers voor onze vrijwilligers gegeven aan de bewoners van dorpen getroffen door 7 oktober in het zuiden of door de voortdurende rakettenregen in het noorden van Israël. Deze mensen zijn hun huizen kwijt of hebben die moeten verlaten. Daarbij komt dat, begrijpelijk, een aantal vrijwilligers het gaan ondersteunen in Israël uitstelt tot rustiger tijden. Een wachtlijst is zo ontstaan. Anderen willen nu wel gaan helpen in de zorg maar de spoeling qua huisvesting is door het bovenstaande wel dun geworden.

Wat we kunnen is het bemoedigen van onze contacten in de zorg in Israël. Dat de menselijk onontwarbare knoop in en rond Israël het Joodse volk tot nadenken brengt, moge blijken uit een reactie van een geheel seculiere Joodse directrice van één van de verzorgingstehuizen op een bemoediging. Zij verlangt door al het geweld en angst naar de komst van de Messias en mailt: “Het is zo'n moeilijke periode voor ons, ik hoop dat de Messias snel zal komen, we zijn in nood!”
Moge HIJ snel komen!

Chris is coördinator van ‘Het Israël Project’, zie ook Het Israël Project (HIP)

Raúl Ezechiëls: “Ik ben veel illusies armer.”

Op 7 oktober werd ik in Jeruzalem gewekt door het luchtalarm, een geluid dat mij tot dan toe onbekend was. De vreugde van Simchat Thora de avond daarvoor had plaats gemaakt voor verdriet en verslagenheid. Vanaf dat moment tot aan mijn vertrek heb ik diverse keren mijn toevlucht tot een schuilkelder moeten nemen. Straten waren desolaat, winkels bleven gesloten, toeristen probeerden halsoverkop Israël te verlaten. Na een week werd ik gerepatrieerd naar Nederland. Aan boord Israëli’s die een veilig heenkomen zochten in Europa, omdat ze niet langer iedere nacht met hun kinderen in het trappenhuis wilden schuilen. Eenmaal in Nederland werd ik geconfronteerd met anti-Israël-protesten. Tijdens een Kristallnachtherdenking werden we met stenen bekogeld door moslimjongeren. Praten over Israël werd taboe. De Tunesische winkelier keurt mij geen blik waardig. Vriendschappen kwamen onder druk te staan. Nieuws over Israël in de kranten vermeed ik. Heimwee en escapisme deden mij na vijf maanden naar Israël terugkeren. “Je realiseert je toch wel dat daar oorlog is, hè?,” merkte iemand op. Het valt moeilijk uit te leggen, maar nu er na bijna tweeduizend jaar weer een Joodse staat is, ben ik van mening dat het mijn plicht is om die te beschermen (indachtig de woorden van Hillel: “Indien niet nu, wanneer dan wel?”). Israëli’s – seculier en religieus – waardeerden mijn inzet als vrijwilliger. Weinigen weten de gebeurtenissen van het afgelopen jaar profetisch te duiden. De giftige bekoring van de islam heeft de wereld gehypnotiseerd. Sinds 7 oktober ben ik veel illusies armer.

Ruth: kinderen beschermen tegen het jeugdjournaal

Waar ik het meeste last van heb is dat veel mensen die ik spreek één op één aannemen wat er op het nieuws wordt bericht over de oorlog in Israël en Gaza. Uitspraken van anderen hierover overvallen mij op momenten dat ik ze niet verwacht en ik heb dan vaak geen weerwoord. Een aantal voorbeelden van situaties wil ik met u delen.
Aan de koffietafel in het inloophuis waar ik werk gaat het over de oorlog en antisemitisme. Iemand merkt op: “Het is dan ook hun (de Joden) eigen schuld.”
Een aantal keer per week werd in het jeugdjournaal uitgelegd hoe het zit met het conflict in Israël. Erg eenzijdig belicht. Ik kon er niet meer naar kijken en heb mijn kinderen uitgelegd waarom ik dit item door wil spoelen en heb geprobeerd het minder eenzijdig uit te leggen.
Een vriendin van mij vertelde dat ze het belangrijk vindt om als christen achter Israël te staan, maar dat ze dit momenteel wel lastig vindt gezien alle berichtgeving. Wanneer ik voorzichtig probeer te vertellen dat de werkelijkheid veel genuanceerder in elkaar zit en er veel dingen niet worden verteld waardoor Israël onterecht schuld in de schoenen wordt geschoven, word ik zeer verbaasd aangekeken. De NOS bericht toch zeker vanuit beide partijen en is objectief is haar reactie!
Ik ben niet iemand die in zulke situaties snel haar woordje klaar heeft. Na dit soort uitspraken weet ik vaak niet zo gauw wat ik moet zeggen.

Dit artikel is afkomstig uit het maandblad Hadderech van oktober 2024