Op 8 oktober is het al weer tien jaar geleden dat Marjorie overleed. Een goede gelegenheid om herinneringen op te halen.
Thea Ornstein Van alle mensen die ik me van klein kind af herinner is Marjorie er een. Regelmatig kwam ze bij ons thuis om samen met mijn vader, toenmalig secretaris van Hadderech, verenigingszaken te bespreken. Na mijn vaders overlijden had ik jarenlang geen contact met haar. Dat kwam later pas weer toen ik met het gezin het Paaskamp mee ging vieren. In 2006 nam ik wegens ernstige gezondheidsklachten van haar het voorzitterschap over, voorwaar geen sinecure als zij je voorgangster was. In veel opzichten blijft zij een voorbeeld voor mij en ben ik dankbaar haar gekend te hebben. Haar nagedachtenis zij tot blijvende zegen!
Ilse Pool Het begon met een piepkleine advertentie: 'appartement te huur aan de Sigrid Undset-straat’. Marjorie las het toen ze bij me op bezoek was. En tot haar grote vreugde kreeg ze het. Zo werden we bijna buren. Wat was ze blij, het traplopen was nu verleden tijd. Regelmatig kwam ze bij me eten en zaten we heerlijk op het balkon. Haar voeten verzorgde ik ook. De laatste keer dat ze bij me kwam stond ze hijgend voor mijn deur. In plaats van haar scootmobiel was ze met haar rollator gekomen en dat kon niet meer. Na het eten bracht ik haar naar huis, tegen haar zin zittend op de rollator. De rollen waren voor een keer omgekeerd. Zij luisterde naar mij! Vaak kijk ik naar haar appartement en mis haar dan.
Joop Akker Van Marjorie heb ik geleerd dat de mens genade-brood niet lekker vindt, tenzij belegd met eigen goede werken. Ze liet vanuit de Schrift zien dat hij zichzelf daarmee onnodig lasten oplegt en zo de kern van het evangelie kwijtraakt: de blijdschap te weten een behouden zondaar te zijn.
Tineke Hak Foto van een mooie jonge vrouw, Marjorie Gotlib. Achterop geschreven: 1937, Keep your chin up and smile. And never loose your sense of humor. 1940-1945, “Na de oorlog begon voor mij de oorlog”, zei ze vaak. En dan… veertig jaar lang Bijbelstudies en lezingen, mét een glimlach en mét humor. Dat is toch een wonder? Marjorie zou waarschijnlijk de eerste zijn om dát te beamen!
Els Steenwinkel Marjories uitleg van de Bijbel betekende voor velen, zoals vaak blijkt bij ontmoetingen met oud-leden van haar bijbelstudieclub, een grote ommekeer in hun leven. Wij leerden een andere God kennen, die van ons houdt en oneindig genadig is. Langzaam veranderde een angstige houding in blijdschap én rust. Wat een zegen!
Chris Steenwinkel Vaak brachten we Marjorie ‘s avonds naar huis. Met het omdoen van de autogordel had zij soms moeite. Als ik dan – vóórlangs bij haar – de gordel pakte was haar opmerking steevast: “Oude vrouwtjes lastigvallen, kan je wel!”
Evelien van Dis In 1983 ben ik met drie leerlingen van de reformatorische scholengemeenschap Guido de Brès bij Marjorie op bezoek geweest om haar te interviewen. Marjorie vertelde voor het eerst van haar leven in een interview hoe zij de Messias gevonden had. Via het lezen van een boekje van 69 cent, gekocht bij De Slegte, met de titel: De onheilige heilige. Het ging over Kohlbrugge. Marjorie zei: “Hij zág de genade. Israël zag hij niet. Maar deze twee horen juist bij elkaar!” Na het interview bezocht ik haar vaak en zijn we vele keren samen naar de Kohlbruggedag in Utrecht geweest – ze las ook Het Kerkblaadje (het orgaan van de Stichting Vrienden van dr. H.F. Kohlbrugge, red.). Ik haalde haar op, we namen ons brood mee en tussen de middag kregen we soep. Marjorie genoot de hele dag met volle teugen van de goede gesprekken, de lezingen en de geestelijke verrijking.
Catharina van Valen Vlak voordat Marjorie overleed, was ik bij haar in het ziekenhuis. Dat heeft grote indruk op mij gemaakt. Ze was er heel slecht aan toe. Ze was niet meer in staat om nog te praten, kon alleen nog maar ja knikken of nee schudden als je een vraag stelde. Ik vroeg haar of ze het fijn vond als ik psalm 121 voorlas. Toen ik “De HERE is uw Bewaarder” las, zei ze opeens hardop: “Mooi, zo mooi!” En na de laatste zin “De HERE zal uw uitgang en uw ingang bewaren van nu aan tot in eeuwigheid”, zei ze hardop met de kracht die ze nog in zich had: “Amen”. Daarna is ze in coma geraakt en overleden. Dit waren haar laatste woorden.
Marianne Hoogendoorn-Gravesteijn Velen van ons hebben een borduurwerkje van tante Mar gekregen, geproduceerd op zaterdag bij ons thuis in Capelle. Mijn vader en tante Mar waren al vrienden voor de oorlog en oom Oscar en zij kwamen heel vaak bij ons. Bijvoorbeeld om haar (wederom) kapot gevallen transistorradio door mijn vader te laten maken. Marjorie sliep slecht en luisterde 's nachts naar de BBC Worldservice en als ze in slaap viel, viel de radio vaak op de grond. Werk voor Jan. Tijdens de reparatiemiddagen borduurden wij (tante Mar, mijn moeder, mijn zus en ik) erop los; vaak merklappen. Bij deze huisvlijt konden we heerlijk kletsen over van alles en nog wat: de toestand in de wereld, Israëls situatie, dominees en kerken, Hadderech, de International Alliance, familie, vrienden.
Wist u trouwens dat Marjorie een hekel had aan haar naam en liever Mar genoemd werd? Marjorie deed haar teveel denken aan margarine, boter op zijn Engels uitgesproken.
Richard Harvey Marjorie Eberlé was een verfrissende bries, welke in een oogwenk kon veranderen in een tornado. Dat gebeurde wanneer ze een slecht geformuleerd of onduidelijk onderbouwd standpunt of een onvriendelijk, niet opbouwend oordeel over iemand of diens opvatting opmerkte. Altijd met Hollandse directheid, werden haar humoristische, geleerde en diep-christelijke opvattingen gecombineerd met haar Joodse wijsheid. Marlon Brando omschreef dit als “het streven naar kennis en de wereld beter achterlaten dan toen je erin binnenkwam.” Voor de leden van de International Messianic (in die tijd Hebrew Christian) Alliance was ze een geweldige vriend, een geduchte discussiepartner, en een lichtend voorbeeld van de liefde en de waarheid van onze Messias Yeshua. Dat haar nagedachtenis tot zegen zal mogen blijven!
Dit artikel is afkomstig uit het maandblad Hadderech van oktober 2019
